Тауып ап сонда таң атпай
Телефонның нөмірін,
Атылған асау шараптай
Аптығып кетсе көңілім.
Ғалия! Шерлі ділімде –
Жанталас! Қайтсем жетем-ау?
Осынау жердің түбіне
Сандалып келген екем-ау?!
Не дейін?
Тамыр-таныстан
Естіп пе ең өсек гулеген:
«Бір дәруіш келіп алыстан
Ғашығын іздеп жүр!» – деген.
Сол – менмін!
Шарлап қаланы
Сені іздеп жүрмін әлі мен.
Автобустағы адамның
Сұраған едім бәрінен.
Елемей елдің кесірін,
Жанымның айтып азасын,
Күллі елдің қағып есігін,
Мен едім алған мазасын!
«Ал, қош бол!» – дермін.
Тілсіздік.
Тағдырым іштен тындырып,
Махаббат деген – үнсіздік,
Жүректе тұрар шыңғырып!
Шерімді өстіп айтармын.
Сонан соң өксіп өз басым;
Ауылға қарай қайтармын
Көзімнен ағып көз жасым…
Купелес елді еріккен
Жан-күйім сонда мазалап:
– Келесің жылап неліктен?
Не болды, – десе – азамат?!
Үндемен.
Мылқау пақыр ем…
Осы елдің бәрі пейілі шат –
Алғашқы махаббатымен
Қоштасқан жылап мен құсап
АҚСҰҢҚАРҰЛЫ СЕРІК