Жайықтай толқып, жапанда қалған Еділше,
Ел дейтін еркек егілсін сендей – егілсе.
Тағынан тайған қаралы ханның абайсыз,
Талайсыз ұлы сендей-ақ болған, меніңше.
Бауырына жұртын баласыдайын құша кеп,
Қараорман елдің қасіретінен құса боп,––
Хан Кене тақтан түскенде, сенің атаң да,
Атынан түсті абдырап Жаяу Мұса боп.
Тұқымың бекзат бек болды.
Тәрк етіп бәрін, Тәңіріге туа бет қойды.
Құдайдың коды бар еді мида, оны да,
Құдайсыз елдің қулары шұқып жеп қойды!
Ұлыған сайын көкірегіндегі Көк Бөрі,
Азалы зарың Алашқа қалай жетпеді.
Азалы зарың бір жетпей қоймас Алашқа.
…Алла естіп тұр ғой, өйткені.
* * *
Ана тілім, Алашымның көзі едің,
Өртенеді өзегім…
Үндемейді бесік жырын айт десем,
Өгей шеше – өз елім?!
Бүгін – барда, жайлауда едім кеше мен.
Шарап ішем қымыз ішпей кесемен.
Өзегі шер ұрпақпын мен азалы,
Өз анам жоқ…
Қалдым өгей шешемен!
Күнде – қарғыс, күнде – тергеу, сот маған.
Шатқан-бұтқан, оттаған –
Ақсұңқарұлы Серік