Бәрі де кекті! Ашулы!
Жоқ шығар мұндай еш апат:
Көзіне оттай басылды
«Топырақ!» – деген кесапат!
Қаннен-қаперсіз өз басы
Жүр еді кеше бабында.
Жазықсыз ағып көз жасы
Табытқа кірер шағында –
Қарады көкке:
О бастан
Көп құпиясын жасырған –
Көк Мұхит сынды көк аспан
Көзіне оттай басылған!
Балықтар жатты…
Қайғырған,
Шерленген,
Тағдыр – мазағы!
Жер – Анасынан айрылған
Адамдар сынды азалы!
…Сол уақыт – аңыз.
Аңызда
Шындық бар, қалқам, артын ұқ.
Сонан да кейін қаншама
Мұхиттар кетті тартылып…
Топан су!
Солай селдеген!
Қиялға бір сәт ерік бер:
Өмірге онда келмеген
Темірхандар мен Серіктер.
Мұхиттың ұлы шебінде
Сел қайталаған отты үнін,
Ақсұңқарұлы Серік