Тараздың көңілді бағында,
Жүргенсің жарқырап жанымда.
Содан соң қызығып көп тұрдық,
Алыстан мұнартқан сағымға.
Сол күні,
Кешінде көктемнің,
Көзіңнен байқатпай өпкенмін.
Сен соған өкпелеп қалғанда,
Соңыма қайрылмай кеткенмін.
Есіме түсіріп сол сәтті,
Ойландым тап бүгін ақ таңым.
Сол көктем көңілімді босатты,
Кейіннен мен сені таппадым.
Мұңымды жырлайды жыр тілі,
Өртендім өкініш отынан.
Бәрібір алдыңнан бір күні,
Күнәсіз өлең боп оқылам.
Сол көктем жанымды тоңдырды,
Кетсем бе қаңғырып жыраққа.
Ұмытқым келсе де сол күнді,
Ұмыта алмадым бірақ та.
Тараздың көңілсіз бағында,
Күлімдеп жүрмедің жанымда.
Қалайша бір жүрдік десеңші,
Көз тігіп қол жетпес сағымға.
Ақыры сағым боп тындың ғой,
Келбетің өртеніп көзімде.
Бағымды кешірек білдім ғой,
Бақытсыз боп қалған кезімде.
Хамит Есеман