Жыр жазғанда сүйгенімді сағына,
Көздерімде мұң тұнғанда тағы да.
Ай болатын жүрегімді жұбатып,
Түн бойына сыңар болған жаныма.
Күрең кеште күйіп әппақ қанатым,
Жүрек шіркін мұңды әуенге салатын.
Өлең болып төгілетін кей кезде,
Ақындардай ол да жалғыз болатын.
Толқыған түн, аяулы да пәк қандай,
Періштелер көктен түсіп жатқандай.
Сезімімді білдіріп ем сол күні,
Алғаш рет сол бір қызға ақмаңдай.
Толықсыған Ай секілді нұр жүзі,
Мөлдірейді қызғалдақтай қырмызы.
Өлең оқып отырамын көзінен,
Жаңа туған жүрегімнің жұлдызы.
Мүмкін содан сұлу қыздар айқабақ,
Сырына оның кім бар бірақ бойламақ…
Өлең жазып отырамын ондайда,
Ай сәулесі парағымда тайғанап.
Х. Есеман