Тартқанда көңіл-күй бірде бәсең,
Торығу оты санада маздар.
Қанатын керіп қимылмен әсем,
Қонатын көлге сарыала қаздар.
Сұқ көзден тәнін айнала қорып,
Сұлудай суда тұншыға күлген.
Айдынның төсін аймалап еміп,
Айтатын бір ән сыңсыған үнмен.
Тыңдаушы еді кешкі үнді анық,
Таулар да, қырда, дала да, тоғай…
Жақыннан даусын естігім келіп,
Жүгіріп жеткем жағаға талай.
Күдікшіл байғұс не пайымдасын,
Кілт үзіп әнін, қате түсініп.
Қайталап салмай да қайырмасын,
Қаңқ етіп қаздар кететін ұшып.
Батырып жүрген тылсымға мені,
Бір арман әнге қаталап туған.
Сол үнде нәзік бір сыр бар еді,
Сезімтал, мұңлы махаббат тұнған.
Өзекті өртеп алау бір түрлі,
Өксікке кеудем толатын болды.
Сағынып жүрмін сонау бір күнгі,
Сарыала қаздар салатын әнді.
Оралар ма екен, қайдам, кім білген,
Ол күннің кетті көнеріп өңі.
Әлі күн мені ойлантып жүрген,
Ән бе… әлде басқа не болып еді?!
Қалмаханбет МҰҚАМЕТҚАЛИ