Мұз жарылып, сең қаптап,
Жеткенде осы жапанға.
Қалып па едің сен сақтап,
Нұқ кемесін топанда?
Кеме тұрсын төбеңде
Қайық тоқтар бұдыр жоқ.
Кеттің тарап сен елге
Ертегі күн жыры боп.
Тасқын шайып, жел кеулеп,
Бітіпсің-ау мүжіліп.
– Қай заманнан келген, – деп
Қарай берем қызығып.
Дастанындай даңқтың,
Көп шежірең жазылып.
Арқасында халықтың
Биіктедің, Қазықұрт.
Сырбай Мәуленов