Айнала жау анталаған,
От ішінде тұрды қала.
Дүние үмітін арқалаған,
Секілді еді бір мұнара.
Көшелердің жалтыр тасын,
Жапты жалын қанатымен.
Зеңбіректер атты жасын,
Қаптатып сел қара түннен.
Сол қалада сол бір күнде,
Таянышын тапты өмір.
Араласып зор дүбірге,
Айбат шеге ақты Еділ.
Ашып тастап от құшағын,
Келгенінде жау жалақтап.
Адамзаттың болашағын
Сол бір қала қалды сақтап.
Сырбай Мәуленов