Ол өзі күйші де емес, ақын да емес,
Әйтпесе садақ тартқан батыр да емес
Әйтеуір иемденіп оның атын
Қостанай жазығында жатыр белес.
Қыдырған бала жастан қыр мекенін,
Тарихтың ұстап жүрген түп етегін.
Сарыбайды сұрай қалсаң әлдеқалай
Білмейді Омекең де кім екенін.
Күн көрген шал туралы жан амалдап,
Айтады кейбіреулер жорамалдап.
Көзімен көрген адам болмаған соң,
Кім білсін, өтірікті соға ма алдап.
Зарына жаңғырыққан тау шыңдары,
Мейлі ол алба-жұлба болсын жарлы.
Мейлі жұрт қалай десе олай десін,
Белгісіз ертеде өткен шал туралы.
Ол жайлы болмаса да бізге анық,
Жүрсек те құр әшейін сөзге алданып.
Қоялық болыпты деп сондай адам
Жер бетін со бір шалдан қызғанбалық.
Бар оның көлде несі, жерде несі,
Жоқ оның ешкімменен ерегесі.
Қаңбақтай жел аударған төңкеріліп,
Қалыпты қара басы төбеде осы.
Өмірі өткен зая от басында,
Басында керек десең жоқ тасы да.
Тобылдың топырағын мол жамылып,
Темірдің жатыпты шал ортасында.
Терең көл айналасы жалбыз, қоға,
Түбінде тұрыпты оның жалғыз мола.
Есіркеп ешкім де оны еске алмаған,
Жалғыз-ақ жоқтаушысы байғұз ғана.
Қазақтың дөңгелетіп құба қырын,
Үстінен көше берген құм ақырын.
Сол бір шал сұр бейітте жата берген
Кім білген аты оның шығатынын.
Сырбай Мәуленов