…Бағзы заман.
Байтақ елде бір Мансап
Сайран салып,
Сән-салтанат құрған шақ…
Соған бәрі жегіліпті құл болып,
Тек сонікі – жемісті өлке, гүлді алқап.
Тек онікі өзен біткен, тау біткен,
Жұмысы жоқ Сұраншымен, Саурықпен.
Қабанбай мен Бөгенбайда ісі жоқ,
Бәріне де қарайды екен жаулықпен.
Қарайды екен көзін жұмып бәріне,
Есеп емес, жас па, әлде кәрі ме?
Талай боздақ табанында жаншылған,
Шыдай алмай заһарына, зәріне.
Қарсы алдында төбе бар ма, тау бар ма,
Құлай кеткен көңіл шіркін ауғанда.
Елемепті ел-жұртының көз жасын,
Қара нөсер жаңбыр болып жауғанда.
Жан біткеннің біріне де бағынбай,
Айыңа да, күніңе де табынбай.
Жердің бәрі, елдің бәрі теп-тегіс
Көз алдында бұлдырапты сағымдай.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ