Көктемде Дәуітбай сай тасығанда,
Қайраты кеміп қыстың жасығанда.
Сең көшіп,
жатты терең сай бұзылып,
Жетпеген кезім еді жасым онға.
Әке мен шеше және жалғыз ұлы,
Тұрмыз бір жар басында жазғытұры,
Төменде сапырылған Дәуітбай сай,
Төбеде қаңқылдаған қаздың үні.
Өзен мен қардың суы қосыла аққан,
Секілді жолымызды тосын баққан.
Торғайға тез жетуге асығамыз,
Келеміз алыстағы Тосын жақтан.
Сеңдердің қарап тұрсаң түсі ызғарлы,
Жібердік тәуекел деп үш құланы.
Жөнелді мені сонда бір сең айдап,
Әкемнің шыбын болып ұшты жаны.
Өр толқын құшағына қысып алып,
Белімнен сүйе берді құшырланып.
Асау сең ойнай берді атой салып,
Жанына жуымастай кісі барып.
Білмеймін тірімін бе, өлімін бе,
Өр толқын алып кетті мені бірге.
Білмеймін, мен барамын жалғыз ағып,
Толқынның ойнақтаған желігінде.
Атылған доп іспетті домаланып,
Мен жалғыз сеңдерменен барам ағып.
Сол кезде жетті әкем жан ұшырып,
Шашалып шығыпты әрең жағаға алып.
Білмеймін жұттым қанша көктем суын,
Күн ана құйды қанша көктен нұрын.
Шыныққан жас шағымның арқасы ма,
Соғыстың өзенінен өткендігім.
Сырбай Мәуленов