Шал баласын қиналмай,
Тауып алдық қаладан.
Көшірмесі тұрғандай,
Айнымайды дәл одан.
Жаналы деп біздерге,
Таныстырды ол өзін.
Байқап қалдық жүзінен
Кішіпейіл мінезін.
«Көрсет» дедік, забойды,
«Мақұл» деп ол бастады.
Жатты ылғи жол бойы,
Таудың қызыл тастары.
Баспай бірде аптығын,
Мұнаралар бу атты.
Ұшқан булар шахтаның,
Алған демі сияқты.
Алып күшті дүбірі,
Электровоздардан.
Солқ-солқ етіп бүйірі,
Жер дүрсілдеп қозғалған.
Тұр еңбектен от алып,
Забойдың әр бұрышы.
Жатыр кенді қопарып,
Бұрқылдатып бұрғышы.
Кеннің әр тас, әр құмы,
Алтын болып аққандай.
Бүкіл жердің тағдыры,
Сол қолдарда жатқандай.
Сырбай Мәуленов