Тұрды ертемен көк тұман
Соқты кейін жел үзбей.
Жел көтеріп толқыған,
Жаркөл жайқын теңіздей.
Жерге иіп бастарын
Суылдаған қамысы.
Жыртыла ұшқан құстардың
Шуылдаған дауысы.
Жел қанатын қағады,
Сазына сап не күйдің.
Толқынымен ағады,
Көлеңкесі көп үйдің.
Жатыр солай көл күліп,
Тауып жаны қанағат.
Келеді бір қыз, бір жігіт
Жаркөл бойын жағалап.
Толқиды ойлар толқындай
Біріне-бірі бас салып.
Толқиды ойлар айтылмай
Көздерден көздер жасқанып.
Көл бетінде қалқыған
Тұңғиық гүлдей сап-сары.
Ұяңсың неткен, япырм-ау,
Адамның балғын жас шағы.
Толқиды ойлар толқындай
Толқыны жанның қат-қабат.
Толқиды ойлар айтылмай
Толқиды терең махаббат.
Тілдеспей олар көп жүрді,
Көл айнала ойланып.
Махаббат шіркін со ғұрлы
Жайылды терең бойды алып.
Жалғаншы кейде сөз деген
Тағдыры оның бір кештей.
Ұғысып жанды көзбенен
Сүйіссе екен тілдеспей.
Сырбай Мәуленов