Жанары ашылмаған жазған ғаріп,
Зәру боп өтерме екен досқа мәңгі.
Осы ғой – өмір өзі қатал деген,
Өзінше әркім дәмін татар деген.
…Бір күні сәті келіп, сәске түсте
Орманға бара жаттым атамменен.
Өмірді көрген сезіп, өткен ұғар,
Оның да өзіне тән мектебі бар.
Қыстырып беліндегі белдігіне,
Қасынан тастамайтын кетпені бар.
Дейді атам:
– Қасиетті осы кетпен,
Тамырын қара жердің осып өткен.
Жап жаптап, атыз аршып, әуіт қазып,
Сақтаған қалың елді қасіреттен.
Қиындық түспес дейсің басқа қай күн,
Ол барда селге айналар таспадай құм.
Сел қылған шөл даланы көні кепкен,
Сол үшін кетпенімді тастамаймын! –
Бұл сөзді айтқанда атам дала ұғысып,
Жүрегі тұрушы еді алып-ұшып.
Сол сәтте көтпен жүзі керемет бір,
Ойнайтын күн нұрымен шағылысып.
Сол атам кетпенімен және де мен
Орманға жеттік. Ғажап дала деген.
Қарайды айналаға қария көз,
Сабырмен, салиқалы санаменен.
Қашаннан қария көз жерге ғашық,
Сол кез ғой беріп жатқан елге нәсіп.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ