Даңқы Кавказ құздарына жайылған,
Алатауда болған емес Амиран.
Прометей де байланбаған шыңына,
Бірақ мұнда болған талай жан құрбан.
Күн көре алмай кілегей бұлт астынан,
Алатау да ашу қайнап асқынған.
Ел ашуды ерегісе жинаған,
Көк дауылмен күңіренген тасқыннан.
Болашағы —қызы менен ұлы үшін,
Алатауда соққан сомдап қылышын.
Ата-баба ақтабан боп шұбырып,
Көп іздеген кең даладан ырысын.
Күн туғанда қиян-кескі басына,
Шұбырған жұрт паналап тау, тасына,
Содан ба екен тұратыны тұмандап,
Содан ба екен ақ кіргені шашына?
Тау қойнынан тасырлаған атқылап,
Болар көзден жас ұрлаған көп бұлақ.
Жайпап өрттей таптаса да жайлауын,
Жауына ел еңсе берген жоқ бірақ.
Майданда өлді, айдауда өлді ұлдары,
Болды олар азаттықтың құрбаны.
Көк аспанда жүректері жұлдыз боп,
Көк өзенде толқын болып тулады.
Өтті жылдар, кетті жылдар қаралы.
Жан жүрегі тілім, тілім жаралы.
Жетті Әліби даламызға бір күні,
Қолында ойнап Лениннің жалауы.
Кетті көзге қуаныштан жас толып,
Еріп жүрек жатқан қара тас болып.
Лениннің Қызыл туын көтерді,
Аманкелді қалың қолға бас болып.
Болмаса да Алатауда Амиран,
Прометей болмаса да таңылған,
Лениннің туы астында күлімдеп,
Қарайды ол жаңа өмір таңынан.
Ұмытпайды еш уақытта халқы оның,
Жоғалған жоқ даламызда салты оның.
Көтереді Аманкелді жүрегін,
Горький жазған жүрегіндей Данконың.
Сырбай Мәуленов