Көненің көрінеді өзі асылдай.
Көненің көрінеді сөзі асылдай.
Жасырын жылдар бойы жер астында,
Жатыпты бір бұлақтың көзі ашылмай.
Сала алмай сайран белде сайрап әнін,
Білмепті бұла бұлақ қайда ағарын!
Қайғырып қара жердің қазанында,
Қайғы-мұң бұрқ-сарқ етіп қайнағанын.
Кім көрген,
Кім кезіккен,
Кім байқаған!
Шіркін-ай, шығар ма екен гүл қайтадан.
Шіркін-ай, тұнар ма екен туған жерде,
Тас бұлақ басқа жаққа бұрмай табан.
Көз ашып, бағы жанса байғұс бұлақ,
Ойы бар – әппақ айдын айға ұқсамақ.
Жатыр ел ғұмыр бақи бұл өмірде
Бір тасып, шалқығанын байлық санап.
Бұлаққа кім білдірер сыңай бөтен,
Сұлулық жан біткенге ұнайды екен.
Тұншығып тіл қата алмай қайран тұма,
Жасырын жер астында жылайды екен.
Тас бұлақ, тастай берік, тас қараңғы,
Шалқытып сала алмайды асқақ әнді.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ