Таластым талай – тақастым,
Адастым талай – шатастым.
Жап-жарық күннің өзінде
Ішінде жаттым қапастың.
Сонда да мейлі – сынбадым,
Сонда да мейлі – тынбадым.
Қаймығып, қорқып – қыңбадым,
…Мұңайта алмас мұңдарым!
Бұл қазақтың көрмеген несі қалды?!.
Алдыменен ақылын – есін алды.
Дәстүріне дақ салып, салтын құртып,
Қажет жерде тілін де кесіп алды.
Бұл қазақтың сөзі жоқ есітпеген,
Жауларының кезі жоқ өшікпеген.
Қайда барса, қасынан қалдырмаған
Киіз үйін, қазанын, бесікпенен.
Қолын алмай найзадан – алдаспаннан,
Талай жері жаулаған жан баспаған.
Халқым менің жауынгер,
Туа сала
Арғымақтың жалына жармасқаннан!
Бодан болған жұмақтан тозақ артық,
Арқасына ай сайын азап артып.
Осыншалық жері бар жайсаң елге
Бәз біреулер қарады көз алартып.
Өткізсе де зәнталақ замандарды,
Дей алмаймын барар жол тәмамдалды.
Әне-міне, әупірім тірлігімде
Ән мен күйім,
Әйтеуір, аман қалды!
Сейілте алмай тұтасқан тұманымды,
Кетіре алмай көңілден күмәнімді.
СЕРІК ТҰРҒЫНБЕКҰЛЫ