Мен білмеймін момын ба еді, өр ме еді,
Нәзік пе еді, алып па еді кеуделі, –
Адамзаттың ең алғашқы ақыны,
Ең алғашқы жырды жазған жердегі?
Әлденеден әуенденіп сыр, мұңы,
Аяқ асты тарғылданып нұрлы үні.
Адамзатқа ең алғашқы жырды айтқан,
Қай ендіктің, қай құрлықтың тұрғыны?
Өзге жұрттан көрінді ме ол бөтен,
Бақыт тілеп, шаттық тілеп елге тең?
Мұз ба, тас па, қола ма әлде дәуірі,
Алғашқы ақын қай дәуірлік болды екен?
Туса да ол қандай кезде, қай елде,
Болса да оның жағдайы өзге, жайы өзге.
Адамзаттың ең алғашқы ақыны,
Тұңғыш жырын жазған шығар әйелге.
Планетаның көші-қоны түзеліп,
Жүректердің тоңы жібіп, мұзы еріп,
Жер бетінде күндердің бір күнінде,
Дүниеде біткен кезде біз өліп,
Адам біткен уайым-қайғысыз жатса ойнап,
Олар-дағы ақылды алып, жақсы ойды ап,
Машиналар осы біздің өлеңнен,
Әлдеқайда артық өнер тапса ойлап,
Жырдың өзін азап қой деп жан шегер,
Осы өнерден аулақ қашса барша ел,
Жер бетінде күндердің бір күнінде,
Ақын адам керек болмай қалса егер,
Ұмытып та бара жатқан ол да атын,
Қаламын да жиі алмайтын қолға тым,
Сол кезде де жер бетінде қалса егер,
Қалса егер де жалғыз ақын, соңғы ақын,
«Керегі жоқ, керегі жоқ» дегенмен,
Сол қоштасып бара жатып өлеңмен,
Сол соңғы ақын ең соңғы сол өлеңін,
Әйелдерге арнарына сенем мен.
Жұматай Жақыпбаев