Қырбақ қар өлең шумақтарындай,
Мейірімді дала кірпігі.
Қаздың қаңқылы ұшады қалқып құндақтағы ұлдан
Əуенін санамда іркідім.
Жып-жылы нəрлер ойнайды құрғақ қанымда,
Қайыңдар су жағалайды балағын түріп.
Күллі жұлдыздар кілкіп, жəудіреп, қырбақ қарымда.
Шиырлы ізімен шумақ зерлейді қарала ит үріп.
Дауыл шұлғиды зауда, Күн қатпарында,
Қағазға тамады шаршаған сана титығы.
Бақидың суреттері тұр, қырбақтың жұмбақтарында,
Күн түндіктен құлайды шала ұйқылы.
Ақ өлең – Алтайдың ала күртігі,
Тамырдың табанын жалайды құндақта дымдар,
Теректің бұтағын ырғайды самал ұмтылып,
Лағыл даланың лағыл ырғақтарындай.
***
Армандар көгімді тырналап ұшады,
Кешіккен, келмеген іңірлер еседі кітаптың бетіндей.
Мойнымнан су кетіп… мысалы, кесе көлденең,
Белгісіз белдердің бедерсіз шетіндей.
Қиялдар шашылып, төгілмей еңбектеп жүргенге.
Ақиқат кеселі күлдіріп келмейді үнемі,
Сындырып, бүлдіріп, кейітіп…
Айталық, көлбеңдеп сүрлемдер
Қапырық үрлейді түріп ап білегін.
Қасыңда əдепсіз кесілген бұрымдар…
Етегін түргендер.
Бəрі де қажетсіз.
Араның жүзінен шашырап сұм сөздер ұнтағы,
Сыбырлап құр демдер,
Мүрделер алдыңнан ойқастап сəл епсіз.
Шараптың буынан кермектер жаныңды жылтады,
Дəнектің нəріндей көз жасы.
Дүние бошалап, іңгендер боздасып…
Тағы да су кетіп мойныңнан, қағады қаңбақтар қылтаны.
***
Боз талдар күлтелі бүр тағып,
Əулие даланың сағымын түйелер кешеді.
Бозторғай зар илеп, шырылдап төбеде,
Тамағын жыртады.
Иесіз əуендер неше мың,
Киесіз түземді мекендеп.
Құстармен алысқа көшеді үн…
Өседі… өшеді…
Құсни саздардың ізінде өртенсем екен деп.
Құс əні – құсалы…
Ойпыр-ай, мəңгі үздік.
Тірліктің басқасы бекер де,
Тырнақтар жүректе, жұрнақтай жалғыздық
Жаныңды сетерлеп.
Жап-жасыл өңірдің жап-жасыл жаңбыры
жағаңнан нөсерлеп…
«Кетер» деп… «өтер» деп…
Тəп-тəтті ойларың қаңғырып,
Ызалы ұшқындар алыста,
Осы маң,
Бəлкім, ық.
Батысты шығысқа бағыштап, алқынып.
Күліктер ұшады іштері қабысқан,
Қыл қалам секілді жалқылық.
СҰРАҒАН РАХМЕТ