Достардың бәрі мені ұмытқан ба, –
жетпейді бұрынғыдай күліп таң да,
айырылып барамыз ба
даламызға
дарыған азын-аулақ ғұрыптан да?
Жататын құрақ ұшып, дүрілдеп ел,
жігіттер бар еді ғой бұрын кемел,
бұрқырап жыр кететін,
бірге өтетін
тойлы күн,
тояты жоқ түнім нелер…
Көтерген мерейімді көкке менің,
жоқ еді жұрағатта жек көрерім,
сөзім де жерде қалып көрмеп еді,
өзім де осылармен өктем едім.
Өр едім осылармен, өктем едім,
көгеріп көсегем де, көктеп едім,
болымсыз қуанышқа алданбадым,
орынсыз өзімді-өзім шектемедім.
Жүретін қолтығымнан мені демеп,
бар деуші ем жолдастарым жөні бөлек,
ере алмай арманыма, алдағыма,
тарылып қалғаны ма төрі кенет?
Думанға айналдырған айналаны
сыралы жігіттердің қайда бәрі?
Тамақтан өтпеді ана «құрғырың» да,
кеудемде бұлбұлым да сайрамады.
Қарсы алса –
құрақ ұша дүрілдеп ел,
көп еді-ау жолдастарым бұрын кемел –
Жырымдап бітірген бе:
бірін – мәнсап,
біреуін қатын-бала,
бірін – «бедел».
Апыр-ау, бәрі мені ұмытқан ба?
Келмейді бұрынғыдай күліп таңда,
айырылып барамыз ба
даламызға
дарыған азын-аулақ ғұрыптан да?!.
Сәкен Иманасов