Құлағыңа жетпеді ме, жетті ме,
қайран сөзім қу далаға кетті ме, –
Тыңдатып ем өлеңімді талайға,
тіл қатып ем туысы ірі тектіге.
Дәм татырып көңілімнің төрінен,
кісілікке шақырып та көріп ем, –
Тілімді алған бірі бар ма, құдай-ай,
бірі бар ма айтқаныңа еріген?!
Өзгерте алмай өрескелдеу мінезін,
ірілері – ірі тұтып бір өзін,
өлеңімді оқи ма анық, кім білген,
қарадай-ақ қоқиланып жүр езің.
Ебін тауып екі асаған ептінің
әлі күнге ұялта алғам жоқ бірін, –
қайсысына ағайынның жөн сілтеп,
қайсысының құлағына жетті үнім?
обыры бар,
содыры бар,
өткірі,
көрдік талай тентек өскен тектіні, –
бұрынғыма бұрылмайды, құдай-ау,
осы неге шырылдайды деп бірі.
Артып тудым демесем де елден мен,
Көңілім бар көптен бері шерленген.
Ерегесте нең бар еді, ағайын,
сұрайтыным сол емес пе сендерден?
Естіден де еститінім – өкпе, дау,
ойлан десем, одыраңдап кетті анау.
Ақыра айттым,
батыра айттым,
амал не,
біреуінің құлағына жетпеді-ау!
Ағатай-ау, ата салтын сақтамай,
көңілдегі кете қойсын дақ қалай, –
Соларды айтып қаншама жыл қақсаған
қайран сөзім далаға ұшып жатқаны-ай!
Сәкен Иманасов